خرید رمضانی شاید به خودی خود اهمیت آنچنانی نداشته باشد، چون روشن است که او با بودن دیاباته، قایدی و مطهری اصلاً شانسی برای بازی در ترکیب ندارد اما سؤالی که یارگیران باشگاه استقلال باید بر آن تأمل کنند این است که چرا استقلال سراغ ترمیم نقاط دیگر خود نمی‌رود و دست گذاشته روی پستی […]
نگاهی به آنچه هافبک‌های استقلال در بازی‌های نیم‌فصل رقم زدند به وضوح نشان می‌دهد که هیچ‌یک از گزینه‌ها در حد نام استقلال ظاهر نشده‌اند.
در واقع مهدی‌پور در هیچ بازه‌ای از فصل در اوج قرار نداشت و هیچ‌گاه نتوانست حتی در یک بازی نام خودش را به عنوان مرد برتر تیمش معرفی کند. او همواره در سایه دیگر بازیکنان – به خصوص مهاجمان- قرار گرفت؛ در حالی که ابتدای فصل با هدف ایجاد یک وضعیت محوری در مرکز میدان خریداری شد تا شاید استقلال نسبت به کریمی احساس دوری نکند.
در واقع اگر بخواهیم تحلیل روشنی از وضعیت هافبک‌های استقلال ارائه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که بود و نبود آنها چندان در استقلال اثرگذار نیست و آنها از کیفیتی برخوردار نیستند که اگر روزی به هر دلیل در ترکیب حضور نداشتند کسی غصه فقدان‌شان را بخورد.
با این وجود اما یارگیران باشگاه استقلال در نقل و انتقالات نیم‌فصل سراغ تقویت خط میانی نرفتند. هرچند که سعید مهری مهره‌ای است که قابلیت بازی در خط میانی را دارد اما او نیز ذاتاً هافبک دفاعی است و در بهترین شرایط ممکن بازیکنی درحد همین مسعود ریگی خواهد بود و نه بیشتر.
استقلال البته می‌توانست پیش از شروع لیگ انتخاب‌های بهتری برای خط میانی خود داشته باشد. هرچند که آن روز‌ها نام مهدی‌پور وسوسه‌انگیز می‌نمود اما از بد قصه این خرید نیز جواب مثبت نداده و شاهد سقوط فنی مشارالیه در استقلال لیگ بیستم هستیم.
با این حال تجربه ناکام جذب این بازیکن نباید مدیران استقلال را به سمت مسیری اشتباه سوق دهد. استقلال همین حالا نیاز به خرید یک هافبک طراح دارد. بازیکنی که از ظرفیت‌های کافی برای برقراری توازن و ارتباط میان هافبک‌ها و مهاجمان برخوردار باشد. شاید یکی از دلایلی که باعث شد آبی‌ها مذاکراتی سطحی با دژاگه داشته باشند همین احساس نیاز باشد که البته جذب این بازیکن هم منتفی شد. به هر حال استقلال هنوز برای پرکردن لیست خود زمان دارد و می‌تواند باز هم به رایزنی و تحقیق بپردازد تا شاید مهم‌ترین مشکل فنی و تاکتیکی آبی‌ها که در نیم‌فصل نخست هم مشهود بود، تا حدی بهبود یابد.
